Wie heeft dit geschreven, Fuckface Von Clownstick?

Wonderlijk stukje omdenken vandaag bij Joop.nl, waar de 20 jaar geleden vermoorde Theo van Gogh wordt herdacht. Van Gogh heeft namelijk een keer gezegd dat hij het niet leuk vond dat zijn zoon werd bedreigd toen hij ruzie had met joodse intellectuelen en daarom heeft hij het daarna opeens op de moslims gemunt en daarna ging het met zijn carrière extreem voorspoedig, aldus een moeilijk te volgen betoog (waarin wordt genegeerd dat Hugo Brandt Corstius een hoop was, maar niet joods) van ene Bart Top, dat voornamelijk gebaseerd lijkt op een cynisch stukje van Pamela Hemelrijk in het AD uit 1995. Mooiste zinnetje: "Terwijl zijn joodse opponenten het hem moeilijk gemaakt hadden, hard terugsloegen in de publiciteit, niet aarzelden bij de rechter hun gelijk te halen en waar mogelijk zijn carrière dwars zaten, ondervond Theo van Gogh geen enkele hinder van moslims." Geen enkele hinder. Van moslims. Okee dan Bart Top. Misschien binnenkort solliciteren als speechschrijver bij Marjolein Moorman?

Hoezo, 'zijn idee van vrijheid'

Hee kijk, wie hebben we daar helemaal links in beeld, enkele dagen nadat in Brussel tientallen onschuldige mensen met spijkerbommen uit het leven werden getimmerd door islamitische (!) terroristen? Marjolein Moorman, thans kroonprinses van de PvdA, die in de hoofdstedelijke kraamkamer geduldig wacht tot Frans Timmermans zijn buik vol heeft van de Haagse politiek. Een knuffel voor de vrede, nadat er (weer eens) wat mensen uit het leven zijn gehaald uit naam van de islam. De laatste jaren zijn er 100.000+ (!) doden gevallen omdat onze (?) gedachten over het vrije woord gelden voor iedereen, maar niet voor de islam, want dat is dan islamofobie. En bij een nieuwe aanslag staan ze er weer, de gekende gezichten, met hun beteuterde smoeltjes omdat die eenzame eenlingen van hun lievelingsgeloof er weer een potje van hebben gemaakt: de PvdA'ers, de Moormannetjes, de Van Joles, de havermelkmeisjes van GroenLinks, met hun bordjes dat ze allemaal Charlie zijn - om even later de broodnodige overpeinzingen en kritiek op de islam weer schaamteloos af te doen als een fobie. Deze Marjolein Moorman maakt hier goede sier met haar politieke prietpraat over het vrije woord, maar haar ware aard zit verpakt in dat ene smerige tussenzinnetje, weggestopt tussen de rest, als een moslima onder haar nikab. "Vanwege zijn idee van vrijheid." Ga weg Marjolein Moorman, jij nare Zwarte Magica van de Stopera. Talak talak talak.
Update - Reactie van Hans Teeuwen

De wereld is een schouwtoneel en wij zijn allen slechts randfiguren

Angela de Jong is (nog) niet vermoord en daarom is er deze week geen vierdelige docuserie over Angela de Jong op tv en is er dit weekend ook geen linkse inkapseling van Angela De Jong in De Balie. Dat is jammer voor mensen die graag willen weten of Angela de Jong weleens met haar moeder naar bed is geweest (waarschijnlijk niet) en wat Angela de Jong gevonden zou hebben van het Israël-Palestina-conflict, maar dat zijn maar heel weinig mensen omdat Angela de Jong toch vooral iemand is die de hele dag op tv is om in het ene programma te vertellen wat ze nou eigenlijk van het andere programma vindt. Wij zouden zeggen: Angela de Jong is geen grootheid, Angela de Jong is een randfiguur. Een randfiguur dat heel graag over politiek wil praten maar bij Jinek niet veel verder kwam dan dat ze de vorige seizoenen Wilders toch meeslepender vond. Nou zal Angela de Jong de eerste zijn om te beamen dat Angela de Jong een randfiguur is, want als er iets past bij het merk 'Angela de Jong' dan is het Hollandse bescheidenheid, die natuurlijk gepaard gaat met een nauwelijks verholen minachting voor mensen die ergens voor stonden en daar de ultieme prijs voor betaalden, maar waarvan we natuurlijk niet moeten gaan denken dat het geen randfiguren zijn. Lekker woord wel eigenlijk. Randfiguur.

"Na afloop is de bar in de Theaterfoyer geopend" nou dat was een feest zeg

We mochten er weer eens uit van Samantha, naar een avondje over Theo van Gogh op de DELA-verdieping van de Amsterdamse OBA. Met Jaap Cohen, die het boek schreef, hij drinkt bijna net zo lekker thee als z'n pa. Nelleke Noordervliet, die eigenlijk Petronella Maria Noordervliet-Bol heet, had brieven mee. Gijs van de Westelaken vertelde het verhaal over de asbak op de dwerg en die sumoworstelaar, die heette mogelijk Richard, en ook nog een verhaal over Lolo Ferrari in de sloot. Gijs wordt oud. Ronny Naftaniel vindt het VREEEESELIJK als woorden KWETSEND zijn. VREEEEESELIJK. Theodor niet. Hij presenteerde, hij was toch wel emotioneel, en Geerten was er ook - we kennen ze nog. We gaven een handje aan Roderick en een boksje aan Muntz, en toen donderden we gauw weer op. Die OBA is een sfeerloze tl-bak, in de Theaterfoyer hing een sfeertje alsof er iemand is vermoord en die malle mevrouw die erdoorheen bleef tetteren schopte veel te weinig schennis. We gingen naar het café en we dronken kopstoten. Proost, op Theo. Terugkijkvideo hierboven.

De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

Ik heb de vuistdikke pil in twee dagen uitgelezen, was bekaf en ik kan me voorstellen hoe biograaf Jaap Cohen zich voelde toen zijn manuscript fit to print was.

Ik interviewde hem deze week voor HP/De Tijd en Cohen zei: “De moeilijkheid van de biografie is dat Theo op zoveel verschillende terreinen actief was: films, interviews, tv-shows, columns, boeken en dan nog vijftien brieven per dag schrijven en dan óók nog eens de hele dag bellen. En al die relaties tussendoor: Die honderden vriendinnen, dat was ook een dagtaak. Hij sliep maar vier, vijf uur per nacht. Hij is maar zevenenveertig geworden, maar had drie levens achter de rug. Toen hij werd vermoord, was hij eigenlijk ruim honderdtwintig.”

In de jaren tachtig was Theo net zo alom aanwezig in Amsterdam als Herman Brood. Ik moest voortdurend aan Brood denken tijdens het lezen van De Bolle Gogh. Van die mensen die je altijd en overal zag in de stad. Net als Mulisch en Carmiggelt, die hoorden gewoon bij het interieur van Mokum.

Hé daar zijn we weer

Zo. 1 november is voorbij, en iedere keer als het 1 november is geweest, is het daarna 2 november. Theo van Gogh is vandaag 19 jaar dood en dat voelt dit jaar extra lang, en extra wrang. Mensen die zeggen 'ik ben zo benieuwd wat die en die hier van gevonden hebben' moet je nooit geloven, want die zijn meestal nooit benieuwd wat iemand ergens van gevonden zou hebben, maar gaan er gewoon vanuit dat diegene ergens precies datgene van gevonden zou hebben wat zij er zelf nu van vinden. Maar toch. We missen Theo van Gogh in tijden als deze misschien toch wel zeker net een beetje extra. Dat dus, in het Stamcafé, waar je altijd al mag roken maar nu helemaal. Na de breek nog een stukje van twee interviewers over een interviewer en nog wat filmpjes. Dat hij er maar eentje extra op mag steken daarboven.

INCLUSIEF EXCLUSIEF: de enige preek van imam Theo van Gogh.

Vliegen van Faro naar Lampegat, waar Arie Pos op mij wacht. Hij is vanaf Porto naar Eindhoven gevlogen. Morgen presentatie van ons boekje Portugal voor Patriotten. We treinen naar Leiden, waar we logeren in het huis van oud-studiegenoten van Arie. Het ritje per spoor is duurder dan mijn vliegticket van Faro naar Eindhoven. 

Ik ben in een eeuwigheid niet in Leiden geweest. De laatste keer moet op een feestje van mijn broertje zijn geweest, die hier in de jaren negentig studeerde. Broertje is inmiddels 53, dus reken maar uit. Er heeft net een steekpartij in Leiden plaatsgevonden, met een dode. Dat is nog eens een warm onthaal. 

Ons logeeradres, een oase van beschaving vol boeken, ligt in de Merenwijk. Nieuwbouw, honderden peperdure fietsen, veel groen, een winkelcentrum - De Kopermolen  - met een Chinees, een Albert Heijn en een Zeeman, waar een legertje vrouwen in hoofddoeken en boerka’s in de bakken met de aanbiedingen staat te graaien. Twee junks in een scootmobiel rijden rondjes, op zoek naar de dagapotheker. Jammer dat ik van de dope af ben. 

Wat een naargeestige betonklomp is de stad geworden. Wat een weerzinwekkende kaalslag. Alles wat mooi was, moest kennelijk, kapot. In mijn toenmalige standplaats Paraguay hoorde ik bij toeval van een hoge ambtenaar uit Leiden wat voor eng mannetje Pechtold is. De keurige klerk (tegen de 60, GroenLinks-stemmer) had een burnout en was met zijn echtgenoot een half jaar door Zuid-Amerika aan het reizen. We raakten in gesprek op een terras in Asunción en al snel begon de ambtenaar te fulmineren over zijn voormalige wethouder, die hem naar eigen zeggen fysiek en mentaal gesloopt had vanwege een enorme bouwgrondfraude. 

Even wat faits divers over Pechtold als wethouder: in 1994 werd hij raadslid te Leiden namens D66 en in 1996 werd hij wethouder, aanvankelijk met als portefeuille Milieu (1997-2002), vervolgens Sport en Cultuur (1997-2003), Grote Stedenbeleid (1998-2002) en Onderwijs en Verkeer en Vervoer/Parkeren (2002-2003). Hij hield als wethouder tot tweemaal toe (2002 en 2005) een lokaal referendum over de RijnGouweLijn tegen, dat er na zijn aftreden in 2007 alsnog kwam.

Rook bewust, 18+

Het is vandaag achttien jaar geleden dat Theo van Gogh zijn laatste fietstochtje door Amsterdam maakte. Er is in die tijd veel bereikt. Maar Theo van Gogh heeft al achttien jaar lang geen profeet beledigd, geen interview afgenomen, geen film gemaakt en geen column geschreven. Zijn moordenaar zit nog altijd in de gevangenis (hij wel), waar hij islamlessen geeft aan 's lands beruchtste crimineel. We willen maar zeggen: de plottwisten van De Grote Scenarioschrijver daarboven zijn soms onnavolgbaar. Nietwaar?

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 9

Laat ik er maar meteen inknallen met deze heerlijke, onbekend gebleven vrolijke carnavalskraker van een piepjonge Theo van Gogh!

En dan nu de serieuze kant van Theo. Ik ging op Blijburg aan Zee flitstrouwen met PvdA-politica Edith Mastenbroek en Theo van Gogh zou ons huwelijk inzegenen in de hoedanigheid van imam. Zijn preek zou gaan over de zegeningen van de multiculturele samenleving en de islam. In zo’n jurk dus, met een passend hoofddeksel. Mijn goede vriend Adjiedj Bakas, trendwatcher des vaderlands met een emigratie-achtergrond, had dat bedacht en het werd meteen een razend succes: Theo van Gogh als imam. De bijzonder ambtenaar van de gemeente Amsterdam was rabbijn Rob Oudkerk, die had net dat akkefietje op die afwerkplek aan de Theemsweg achter de rug had en het leek Edith en mij leuk dat Oudkerk een preek ging houden over huwelijkse trouw. Rob Muntz was televisiedominee, en mijn goede vriend Klaas Vos van de VPRO, die echt dominee is, zou een christelijke preek houden over de liefde. Enfin. Een week voor mijn bruiloft werd Theo afgeslacht.

Ik maakte met Rob Muntz het bekroonde radioprogramma De Inburgerking en we waren onderweg naar Hilversum om onze wekelijkse show te monteren. Toen hoorden we dat afschuwelijke nieuws. We hebben staan janken en gingen aan de slag. Robbie was Theo drie dagen voor de moord tegen toevallig tegengekomen op straat en maakte het laatste interview met van Gogh. "Ben je niet bang dat ze je gaan vermoorden, Theo?" vroeg Robbie. "Nee," zei Theo, "want ik ben de dorpsgek." Famous last words. Luister en huiver.

Weet u nog, vroeger?

Vroeger kon je op het Binnengasthuisterrein in Amsterdam opeens in een debat met Rob Oudkerk, Marijke Vos, Harry van Bommel en Theo van Gogh over de vrijheid van meningsuiting terechtkomen, in plaats van bij schermutselingen tussen de politie en een stel zitplassende chocoladereepdieven dat voor het juiste gebruik van persoonlijk voornaamwoorden demonstreert. Vroeger zond de VPRO nog wel eens film uit waarin vraagtekens werden gezet bij de positie van de vrouw in de islam, in plaats van uitroeptekens achter een vrouw op een machtige positie bij D66. Vroeger schreven dwarsdenkende cineasten scherpe en geestige columns in couranten alsook tevens op webzijdes, in plaats van dat ze nepnieuws delen op social media. En vroeger eindigden ongezond dikke rokers met een mes in hun buik op de Linnaeusstraat, in plaats van rochelend aan de beademingsapparatuur op de IC. Zo ziet u maar weer. Vroeger was niet alles beter.